علاوه بر استفاده از روش‌های تیمار تکمیلی به عنوان اقدامات اصلاحی پس از آلودگی سیستم‌های آبی، مراکز بهداشتی درمانی گاهی از اقدامات ویژه‌ای برای کنترل آلودگی میکروبی ناشی از آب به صورت پایدار استفاده می‌کنند. این تصمیم اغلب با شیوع لژیونلوز و تلاش‌های متعاقب آن برای کنترل لژیونل‌ها همراه است، اگرچه برخی از مراکز اقدامات تکمیلی NTM گرما دوست را برای کنترل بهتر انجام داده‌اند.
ماده ضدعفونی کننده اولیه برای هر دو سیستم آب سرد و گرم، کلر است. با این حال، انتظار می رود که باقیمانده کلر در مخازن آب گرم کم باشد و احتمالاً وجود نداشته باشد، زیرا زمان ماند در مخزن طولانی و دمای آب بالا است. شستشو، به ویژه آن چیزی که لجن را از کف مخزن حذف می کند، احتمالاً مؤثرترین تصفیه سیستم های آب را فراهم می کند. برخلاف وضعیت ضدعفونی کردن برج های خنک کننده، هیچ توصیه مشابهی برای سیستم های آب آشامیدنی ارائه نشده است، اگرچه استراتژی های مداخله ای خاص منتشر شده است.
رویکردهای اصلی برای ضدعفونی سیستم‌های آشامیدنی، شستشوی حرارتی با استفاده از دمای 160 درجه فارنهایت تا 170 درجه فارنهایت (71 تا 77 درجه سانتی‌گراد)، کلرزنی و تمیز کردن فیزیکی مخازن آب گرم است. سیستم های آشامیدنی به راحتی مجدداً کلون می شوند و ممکن است نیاز به مداخله مداوم داشته باشند (به عنوان مثال، افزایش دمای آب گرم یا کلرزنی مداوم). محلول های کلر با گذشت زمان قدرت خود را از دست می دهند و در نتیجه ذخیره مقادیر زیادی کلر را غیرعملی می کنند.
برخی از بیمارستان‌ها با سیستم‌های تصفیه آب گرم به عنوان منبعی از گونه های لژیونلا شناسایی شده‌اند. این مراکز ضدعفونی اضطراری سیستم های خود را با گندزدایی/حرارت سوپرگرم یا هایپرکلره (به عنوان مثال، یک بار) انجام داده اند.
بعد از هر یک از این روش‌ها، بیمارستان‌ها یا آب گرم خود را با حداقل دمای بازگشت 124 درجه فارنهایت (51 درجه سانتی‌گراد) و آب سرد در دمای <68 درجه فارنهایت (<20 درجه سانتی‌گراد) حفظ می‌کنند یا به آب گرم خود برای ضد عفونی مقدار 1 تا 2 میلی گرم در لیتر کلر می زنند.
اقدامات اضافی (مانند تمیز کردن فیزیکی یا جایگزینی مخازن ذخیره آب گرم، آبگرمکن‌ها، شیرها و سر دوش) ممکن است برای کمک به حذف تجمعات رسوب املاح آب و رسوبی که از بقایای ارگانیسم‌ها در برابر اثرات بیوسیدال گرما و کلر ایجاد می شود، لازم باشد.
روش‌های جایگزین برای کنترل و ریشه‌کنی لژیونل‌ها در سیستم‌های آبی (به عنوان مثال، تصفیه آب با دی اکسید کلر، یون‌های فلزات سنگین [یعنی یون‌های مس/نقره]، ازن و نور UV) رشد لژیونل‌ها را در شرایط آزمایشگاهی و عملیاتی محدود کرده‌اند.
قبل از اینکه این روش ها به عنوان کاربردهای استاندارد در نظر گرفته شوند، مطالعات بیشتری در مورد اثربخشی طولانی مدت این تیمار ها مورد نیاز است.
علاقه مجدد به استفاده از کلرامین ها ناشی از نگرانی در مورد اثرات نامطلوب بهداشتی مرتبط با ضد عفونی کننده ها و محصولات جانبی ضد عفونی است. استفاده از مونوکلرامین، تشکیل محصولات جانبی ضدعفونی، از جمله تری هالومتان ها و اسیدهای هالواستیک را به حداقل می رساند. مونوکلرامین همچنین می تواند به نقاط انتهایی یک سیستم آب برسد و به طور موثرتر از کلر آزاد به بیوفیلم های باکتریایی نفوذ کند. با این حال، استفاده از مونوکلرامین به تصفیه خانه های آب شهری محدود می شود و در حال حاضر به عنوان یک رویکرد تکمیلی تصفیه آب برای مراکز بهداشتی درمانی در دسترس نیست.
فیلتراسیون اضافی سیستم های آب آشامیدنی معمولاً ضروری نیست. با این حال، فیلترها در خطوط آب در واحدهای دیالیز استفاده می‌شوند و ممکن است در خطوط برای تجهیزات خاص (مانند واشر آندوسکوپ و ضدعفونی‌کننده‌ها) به منظور تأمین آب بدون باکتری برای تیمار مجدد ابزار قرار داده شوند.
انتهای پیام/ سه شنبه 20 اردیبهشت 1401
منابع
مطالعه موارد زیر را به شما پیشنهاد می کنیم
بیماری های عفونی منتقله از آب در مراکز بهداشتی درمانی- عفونت های باکتریایی گرم منفی
بیماری های عفونی منتقله از آب در مراکز بهداشتی درمانی – بیماری لژیونر
راه های انتقال بیماری های ناشی از آب
اصول پاکسازی و ضد عفونی سطوح محیطی
سیستم های گرمایش، تهویه مطبوع و چرخش هوا در مراکز بهداشتی درمانی
